همیشـــه نمـــے شود خود را به بـــے خیـــالـــے زد و گفــــت :

تنهــــا آمده ام ؛ تنهـــا مـــیروم …

یڪــ وقـــت هــایـــے , شایـــد حتـــــے براے ساعتـــے یا دقیــقه اے ؛

ڪــم مــی آورے …

دل وامانـــده ات یــڪــ نفـــر را مـــــے خواهــد

ڪـــــﮧ تـــا بینهـــــ ـایـــت عاشقانه دوستـــَش

باران که می بارد :

یکی باید باشد که به تو زنگ بزند و بگوید چترت را برده ای ؟

یکی که نگرانت باشد حتی نگران اینکه زیر باران به این لطیفی خیس شوی …

یکی باید باشد که دست بکشد توی سرت و آب ها را کنار بزند …

اما چند وقتیست که باران دارد می بارد و کسی به من نگفته چترت را برده ای ؟

و کسی نبوده که دست بکشد توی موهایم …

اصلا همه ی اینها بهانه ایست که وقتی باران می بارد یکبار دیگر یاد تو بیفتم …

ﺍﻱ ﺁﻧﻜﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻣﺖ ، ﺍﻣﺎ ﻧﺪﺍﺭﻣﺖ

ﺑﺮ ﺳﻴﻨﻪ ﻣﻲ ﻓﺸﺎﺭﻣﺖ ، ﺍﻣﺎ ﻧﺪﺍﺭﻣﺖ

ﺍﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺍﻱ!

ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﻣﻲ ﺷﻤﺎﺭﻣﺖ ، ﺍﻣﺎ ﻧﺪﺍﺭﻣﺖ

ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﺧﻴﺎﻝ ﺧﻮﺩﻡ ﭼﻮﻥ ﭼﺮﺍﻍ ﺍﺷﻚ

ﺑﺮ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﻣﺖ ،ﺍﻣﺎ ﻧﺪﺍﺭﻣﺖ

ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﻱ ﺩﺭﺧﺖ ﺑﻬﺸﺘﻲ ، ﺩﺭﺧﺖ ﺟﺎﻥ!

ﺩﺭ ﺑﺎﻍ ﺩﻝ ﺑﻜﺎﺭﻣﺖ ، ﺍﻣﺎ ﻧﺪﺍﺭﻣﺖ

ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﻱ ﺷﻜﻮﻓﻪ ﺗﺮﻳﻦ ﻣﺜﻞ ﭼﺘﺮ ﮔﻞ

ﺑﺮ ﺳﺮ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻣﺖ ، ﺍﻣﺎ ﻧﺪﺍﺭﻣﺖ

ببينمت . . .

گونه هايت خيس اســـت . . .

باز با اين رفيق نابابت . . .

نامش چ بود؟

هان!

باران . . .

باز با باران قدم زدي ؟

هزار بار گفتم باران رفيق خوبي نيست براي تنهايي ها . . .

همدم خوبي نيست براي درد ها . . .

فقط دلتنگي هايت را خيس و خيس و خيس تر ميکنــــــد .

خطــا از مـن اسـت می دانمـ .

از مـن کـــه سـال هـاسـت گـفتـــه امـ “ ایــاک نــعبد ”

امـا بـــه دیـگران هـمـ دلـسپــرده امـ

از مـن کـــه سـال هـاسـت گـفتـــه امــ ” ایــاکَ نستَعيـن "

امــا بــه ديگران همــ تـكيــه كــرده امـ
امـا رهایـمــ نـکـن

بیـش از هـمـیشــه دلـتـنگمــ بـــه انـدازه ی تـمامــ روزهـای نـبودنـمــ ...