سوزاندنم خاطراتت را..
دودش چشمهایم راسوزاند…
حالا خاطرات سوخته ب کنار..
میان شعله هایش اولین کاغذی ک سوخت
دست نوشته های توبود…خواستم بردارم ک دستم سوخت..میبینی دوباره خاطره شدی…

دلخوریهایم…
وتمام اشکهای من…
بماند برای بعد
تنها به من بگو
با او چگونه میگذرد که بامن نمیگذشت

وبلاگ دانشجویان مهریز http://dpnum.loxblog.com/

آهای اونایی که خیلی خودتونو میگیرید
چاه توالت ما هم خیلی وقتا میگیره
گفتم که در جریان باشید

داشتیم با مامانم وسایل انباری رو مرتب میکردیم یه دفعه مامانم یه جعبه
مدادرنگی ۲۴رنگ قاب فلزی رو از توو کارتون درآورد نگاش کرد و زد زیر
خنده!!! گفت: میدونی این چیه؟ اینو خریده بودم هروقت معدلت ۲۰ شد بدم بهت
حیف واقعا!!! خاک تو سرت

 

انقدی که تو کارای ما گره هست تو فرش شفقی تبریز نیست !

رفته بودیم واسه داداشم خواستگاری دیدیم عروس نشسته خیلی ریلکس با شلوار لی و تیشرت.
مامانم تو گوشم گفت خوبه والا نه شرمی.. نه حیایی.. نه.. همینجوری داشت میگفت که عروس با چادر از آشپزخونه چایی به دست اومد سلام کرد!
هیچی دیگه فهمیدیم اون داداش عروس بود!!!

معنی این عبارت جبری چیست؟
(o/5 k3)
-----------------------
(k3)
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
پاسخ: کاسه ای زیر نیم کاسه است.

 تقدیم به کسی که نمی دونم براش خاطره می شم یا همیشه تو خاطرش میمونم                                                   

حالمان بدنیست غم کم می خوریم کم که نه هرروزکم کم می خوریم آب می خواهم سرابم می دهندعشق می ورزم عذابم می دهندخودنمی دانم کجارفتم به خواب ازچه بیدارم نکردی آفتاب,خنجری برقلب بیمارم زدندبیگناهی بودم ودارم زدندتیشه نامردی برپشتم نشست ازغم نامردمی پشتم شکست عشق,عشق,آخرتیشه زدبرریشه ام تیشه زدبرریشه اندیشه ام,عشق اگراین است سرتدمی شوم خوب اگراین است من بدمی شوم بس کن ای دل نابه سامانی بس است  دردمی باردهرچه لب ترمی کنم طالعم شوم است وباورمی کنم من که بادریاتلاطم کرده ام راهدریاراچراگم کرده ام قفل غم بردرب سلولم نزن من خودم خوش باورم گولم مزن من نمی گویم فراموشم نکن من نمی گویم هم آغوشم مکن من نمی گویم که بامن یارباش من نمی گویم مراغم خوارباش من نمی گویم ...... آه دگرگفتن بس است بس است گفتن  اماهیچ نشنفتن بس است .  آه درشهرتان یاری نبودغصه هایم راخریداری نبودوای درشهرتان بیدادبودشهرتان ازخون ماآبادبود ازدرودیوارتان خون می چکد ازغصه های شومتان خسته ام ازهمدردی معصومتان   عشق ازمادوروپایم لنگ بودقیمتش بسیارودستم تنگ بودآنقدرراه رفتم که هردوپایم خسته بودریشه کن افتادودستم بسته بودهیچ کس دست مارابازنکردنه نه کسی فکردست تنگ ماراکرد؟نه نه هیچ کس ازحال ماپرسیدنه هیچ کس اندوه مارادیدنه هیچ کس اشکی برای مانریخت هرکه بامابودازما می گریخت چندروزیست حالم دیدنیست حال من ازاین وآن پرسیدنیست گاه برروی زمین زل می زنم گاه برحافظ تفعل می زنم حافظ فرزانه فالم راگرفت یک غزل آمدو حالم راگرفت :

   ما ز یاران چشم یاری داشتیم خود غلط بود آنچه مپنداشتیم